6...

…liczyła się i liczy tylko jedna kobieta, ale to na pewno nie jesteś ty…- na końcu języka masz zdanie, które poinformowałoby Matysiak o Michalinie, ale nie robisz tego ze względu na słowo dane Blance.

-Jaka kobieta?! Michał kogoś ma?!- zaczyna się denerwować, a z jej twarzy znika tryumfujący uśmieszek, który teraz powoli wchodzi na twoją. Zawsze chciałeś powiedzieć jej kilka słów prawdy, ale ostatecznie coś lub ktoś skutecznie ci to uniemożliwiało. Teraz już jednak nie masz czasu na zwłokę, bo ślub zbliża się wielkimi krokami.

-Jesteś tak naiwna czy tak ślepa?! Dla ciebie zachowanie Miśka przypomina zachowanie zakochanego mężczyzny? Jesteś zastępstwem za kobietę, którą Michał kochał i nadal kocha całym sercem, ale nie może z nią być. Taka jest prawda Judytko i jeśli masz odrobinę godności to wycofaj się z tego. Odejdź z twarzą, a unikniesz upokorzenia.- gdybyś miał do czynienia z inną kobietą to być może twoja słowa zrobiłyby na niej wrażenie. Matysiak jednak już dawno zapomniała co to godność. Przez cały ten pseudo związek twojego przyjaciela z szatynką obserwowałeś jak wielkie zamieszenie potrafiła zrobić wokół nich. Sama wysyłała zdjęcia do plotkarskich gazet, niejednokrotnie dzieląc się dość intymnymi szczegółami z ich życia. Prawdziwe boom nastąpiło, kiedy świat obiegła wiadomość o jej ciąży. Nikt nie mógł już czytać o tym jak bardzo cieszą się tą nowiną, bo dziecko jest owocem ich wielkiej miłości. Doskonale znasz zdanie swojego przyjaciela na ten temat. Ciąża Judyty to wpadka, którą Michał wziął na klatę, bo tak został wychowany. Wcale nie planował potomstwo, bynajmniej z Matysiak.

-Zawsze chciałeś odsunąć mnie od Michała, ale nigdy ci się to nie uda. Zostanę panią Kubiak czy ci się to podoba czy nie. Namówię go do zmiany kraju, bo już mam dość ciebie, Żanetki, Piotrusia, Bartusia, Anusi i Olusi!- wymienia wszystkie imiona z obrzydzeniem, ale nie robi to na tobie żadnego wrażenia. Zdajesz sobie sprawę, że Matysiak chwyta się już wszystkiego, byle tylko osiągnąć swój cel.

-Pokażemy Michałowi te zdjęcia i zobaczymy czy zostanie wtedy z tobą czy Żanetką, Piotrusiem, Bartusiem, Olusią i Anusią.- mówisz, że tą samą ironią co wcześniej ona. Rujnujesz ją jej własną bronią i z uśmiechem patrzysz jak się miota, jak traci grunt pod nogami.

~*~

Operacja trwa już ponad dwie godziny, ale z bloku operacyjnego dochodzą nas same pozytywne wieści. Kogo ująłem pod słowem „nas”? Siebie, Blankę, Piotrka, Olkę i Żanetę. Twoi rodzice musieli wracać, bo wzywały ich obowiązki w gospodarstwie. Widziałem ich zdziwiony wzrok, kiedy patrzyli na mnie, siedzącego po drugiej stronie korytarza. Widziałem też nieznane mi do tej pory spojrzenie przyjaciół. Czułem się tak, jakby wszyscy o czymś wiedzieli i wyczekiwali na przebieg dalszych wydarzeń. Czy Blanka też na coś czeka? Może na mój ruch? Sam nie wiem w którą stronę powinienem teraz ruszyć, jakie kroki podjąć. Mam do niej żal, że przez tyle lat nie miałem pojęcia o ojcostwie. O tym, że ma dziecko słyszałem, ale nigdy nie siliłem się na to, by wiedzieć więcej. Może gdybym się wcześniej tym zainteresował, teraz wszystko wyglądałoby inaczej? Na pewno bym pojawił się pod jej drzwiami i stał pod nimi do momentu, w którym zgodziłaby się ze mną porozmawiać. Straciłem tyle lat z życia Michaliny, ale więcej już tracić nie zamierzam. Moja córka musi widzieć, że ma ojca, który zrobi dla niej wszystko. Fakt, że za 8 dni będę mężem Judyty w ogóle mi w tym nie przeszkadza. Szatynka będzie musiała pogodzić się z tym, że mam córkę i będę chciał uczestniczyć w jej życiu. Szkoda tylko, że nie na takich warunkach na jakich bym sobie tego życzył. Kiedy patrzę w odmęt  ciemnych oczu Blanki wiem, że żadnych oczu nie jestem w stanie pokochać bardziej. Kiedy patrzę na czerń jej włosów wiem, że żadne włosy nie zrobiły na mnie takiego wrażenia. Kiedy patrzę na jej pełne i czerwone usta wiem, że żadnych ust nie pożądałem bardziej. Patrzę na nią całą i dochodzę do wniosku, że prawdziwie kochać można tylko raz, a później wszystko jest już tylko nieudolną kopią miłości. Już nie ma tego silnego błysku w oku, serce bije wolniej. Później jest coś na wzór, ale już nie to samo.

-Córeczko…- otwierają się drzwi bloku operacyjnego w których pojawia się sztab lekarzy, a wśród nich Michalina, która znajduje się jeszcze w narkozie. Blanka podchodzi do jej łóżka i głaszcze po buźce, ale Matysiak nie pozwala na więcej czułości.

-Jesteśmy zadowolenie z przebiegu operacji, jednak o pełnym sukcesie będziemy mogli powiedzieć w najbliższym czasie. Teraz Michasia zostanie przewieziona na OIOM, ale proszę się nie martwić, bo to standardowe działanie.- brunetka dziękuję mu za opiekę nad małą. Ja sam doceniam jego zaangażowanie i determinację. Być może na co dzień denerwują mnie jego poglądy i cała rodzina Matysiaków, ale jego praca i trud zasługują na najwyższe uznanie.

-A ty jak się czujesz?- już mówiłem, że moje samopoczucie nie jest w tym momencie istotne. Odczuwam lekki ból w okolicach kręgosłupa, ale jestem sportowcem i ból niejednokrotnie dawał o sobie znać, jeszcze większy niż teraz.

-Wszystko porządku. Ja również chciałem podziękować.- czuję, że muszę iść śladem Blanki. Wiem też, że o wszystkim będę musiał powiedzieć Judycie, jak i naszym rodzicom.

-Dziękujesz mi, bo jesteś ojcem Michaliny?- Matysiak już wie. W sumie gdyby nie on, to nawet bym o tym nie pomyślał, niczego bym się nie dowiedział. On już wie, a ja nie bardzo rozumiem jak mam interpretować jego zachowanie. Wydaję się być spokojnym, ale przecież w to wszystko zamieszana jest jego córka. Nie wierzę, że tak spokojnie myśli o tym, że jego przyszły zięć będzie prowadził podwójne życie.

-Nie zamierzam cię osądzać, ale proszę o jedno. Porozmawiaj z Judką, bo szczerość jej się od ciebie należy.- zrobiłbym to nawet i bez jego interwencji. Matysiak mówił, że po takim zabiegu jaki przeszedłem można opuścić szpital po 48 godzinach, a więc liczę, że już jutro będę mógł wyjść do domu. Wtedy na pewno pierwszą osobą, z którą będę chciał rozmawiać, będzie Judyta. Następnym rodzicie, Zbyszek, Piotrek i Bartek. Maraton…

~*~

Siedzisz przy łóżeczku Michasi, która podłączona do różnego rodzaju aparatury regeneruje się po operacji. Głaszczesz jej maleńką dłoń i z niecierpliwością czekasz na nawet najmniejszy ruch z jej strony. Nie tylko ty czekasz. Za szybą stoi Michał. Przytulony do szyby obserwuje Michalinę, swoją córkę. Nie chciałaś mieszać w jego życiu, ale wydarzenia potoczyły się lawinowo. Pytania siatkarza o ojca małej oraz ogólne przytłoczenie związane z chorobą córki sprawiły, że nie znalazłaś w sobie wystarczająco siły, by skłamać mu prosto w oczy. Teraz prawda wyszła na jaw, a w głowie pojawiły się myśli, jak wyglądać będzie teraz wasze życie, kiedy Michalina obudzi się z narkozy. Czy Michał będzie chciał włączyć się w jej wychowanie? Jak na tę sytuację zareaguje sama dziewczynka?

-Jak ja ci o tym powiem córeczko? Obudzisz się, a za szybą być może nadal będzie stał twój tata. Tata, o którym tak marzyłaś. Nie wiem czy zrozumiesz, że mamusia musiała tak postąpić. Twój tatuś zasługiwać na kogoś lepszego niż mama, ale jestem pewna, że gdyby wiedział o twoim istnieniu, to szalałby na twoim punkcie…- tak, jak w tajemnicy szalał za tobą. Marzysz o szczęśliwym dzieciństwie dla swojej córki. Sama nie miałaś w życiu lekko. Urodziłaś się w małej miejscowości, z  wadą serca i brakiem środków na wykonanie potrzebnej operacji. Miałaś 7 lat, kiedy twoje serce było coraz słabsze i tylko operacja mogła ocalić twoje życie. Dostałaś od losu drugie życie, kiedy fundacja znalazła sponsora. Operacja została przeprowadzona pomyślnie i choć w pewnym stopniu jesteś ograniczona i nie możesz pozwolić sobie na wszystko, to i tak możesz mówić o ogromnym szczęściu. Ta radość osiągnęła apogeum, gdy w twoim życiu pojawił się Michał. Nauczył cię cieszyć się tym życiem, nawet najmniejszym szczegółem. Chyba dzięki tej nauce nadal masz siłę, by walczyć razem z Michaliną o jej życie. Życie, które Michał podarował jej po raz drugi…

~*~

I co Wy na to?

Pozdrawiam i do napisania :***